Dielli, megjithëse nuk është në Tokë, ndriçon për Tokën. Për hir të Dashurisë digjet e nga djegia buron drita. Gjithçka që digjet, ndriçon. Në çdo gjë që futet zjarri, futet drita. Duke u djegur së brendshmi, ndriçon së jashtmi. Çdo zemër është Diell: nëse ndizet, bëhet dritë, nëse nuk ndizet, mbetet e barabartë me errësirën. Çdo zemër e dashuruar digjet për të dashurin e saj. Çdo dashuronjës lutet për të dashurin e tij. Dashuria është zjarr e lutja është thirrje. Kur zjarri ndizet, drurin e shndërron në dritë e drita i thërret fluturat të cilat nga dashuria për dritën digjen derisa të jenë bërë edhe vetë dritë. A mund të quhesh dashuronjës, nëse nuk guxon të bësh dritë as sa një flutur?! ~ Fatmir Muja

KU KA NDEZJE, KA DHE DRITË
S’ka zemër që nuk ka dritëS’ka dritë që s’dëbon errësirënPo s’guxove ta ndezësh zemrënPër shkak të keqes, ndëshkon të mirënDhe ti je vetë e miraQë