Ti që gjakun e ke bërë ngjyrë për ta shkruar Poezinë e Gjallë
Për fjalët e tua e gjithë ekzistenca ndien mall
Për Lutjet e tua Qiejt qajnë e Toka nga mallëngjimi çahet
Edhe kur largohesh nga bota, ajo nga ti nuk ndahet
Vdekja në ty vdes, jeta në ty ndërrohet
Trupi yt s’asgjësohet edhe kur dheut i bashkohet
Edhe po u copëtua zemra, Dashuria s’njeh ndarje
Gabimi nuk ndodh në dhënie, gabimi mund të bëhet në marrje
Ti je Poezi e Gjallë, dëshmor i rënë në Dashuri
Vargjet e tua vlejnë aq sa ke dashuruar ti. ~ Fatmir Muja

KU KA NDEZJE, KA DHE DRITË
S’ka zemër që nuk ka dritëS’ka dritë që s’dëbon errësirënPo s’guxove ta ndezësh zemrënPër shkak të keqes, ndëshkon të mirënDhe ti je vetë e miraQë