Kur ishe larg, afër të ndjeja, kur ishe afër nuk të gjeja,
Vullkani i zemrës vlonte brenda qenies e zjarri i tij m’i digjte stinët pa ty
Çdo ditë të shihja me zemër se s’të shihja dot me sy
Në sofrën e tokës gatuaja duke përzier lotët me miell
Edhe pse buka bëhet me shiun e qiellit, s’më çonte dot në qiell
Deri sa nuk erdhe ti, era e zemërimit e shuante zjarrin e mendjes në mua
Betohem se nuk vijnë nga kjo botë fjalët që ti sot m’i thua:
“Ç‘vlerë kanë ardhjet e mia nëse s’do ishin pritjet tua?!”
I vdekur është folësi nëse fjalët e tij zemra nuk ngjallin
A mund të digjesh nga uji që afër s’e ka zjarrin?
Mos e ndrysho rrjedhën e jetës për hir të një dashurie që ti e mendon
Nëse jemi të denjë, vjen vetë dashuria e rrjedhën e jetës na e ndryshon
Me këtë botë nga uji e dheu askush s’është ngopur e qetësuar,
Dikush ankohet pa vuajtur, dikush vuan pa u ankuar
Të humbur janë ata që kur u ngushtohen rrugët, thonë: “bobo ç’më gjeti!”
Se truri i njeriut s’u bë për t’i ndarë veshët nga njeri-tjetri.
Në këtë botë kur u nisa, vetëm isha, asgjë s’kisha,
Në këto rrugë kur hapërova, më shumë qava se këndova
Në këtë qiell çdo natë shikova si merr dritë hëna prej diellit
Njerëzit ikën e nuk thanë, as “më fal” as “faleminderit”…
Për një buzëqeshje në këtë botë, jeta t’i merr mijëra lotë
Sa gjëra zbuloi njeriu por një gjë nuk e bën dot
Kohën e humbur s’e kthen, e djeshmja s’mund të vijë sot
Por nëse trupi i nënshtrohet kohës dhe shpirti është jashtëkohor
Kur ndahen nga njëri-tjetri, cili është më njerëzor?”
Deri sa nuk erdhe ti, unë përgjigje nuk gjeta
Hëngra nga buka e tokës e prapë me uri mbeta
Betohem se fjalët e tua sot nga kjo botë nuk vijnë:
“S’mjafton të dimë çfarë jemi, duhet të jemi çfarë dimë”
Rruga e dashurisë nuk mund të mbetet pa urë,
A mund ta duam dikë me të cilin s’qeshim kurrë?
Më fal që kaq gjatë ke pritur e pritja të ka mërzitur,
Ca gjëra që mendon se t’i falën, dije se shtrenjtë t’i kanë shitur,
Në çastin e ndarjes nga bota e mangët, trupi i kthehet dheut
E shpirti mërgimtar nis rrugëtimin pashmangshëm drejt “atdheut”,
Nëse në “atdhe” duarbosh mërgimtari kthehet
Ku do flejë i mjeri, me çfarë do të ushqehet?
Që shpirti të udhëtojë lehtësisht në këtë rrugë të vështirë,
Në këtë botë nga Njëqind Mëshirat Ai zbriti veç Një Mëshirë,
Ma jep një copë bukë se prapë kam për të bërë rrugë në këtë errësirë,
Faleminderit e natën e mirë!
Fatmir Muja 2010
