PREMTIMI I NASTRADINIT

Nastradin Hoxha një shtëpi të bukur kish’ ujdisur,
Me kaligrafi që buron nga shpirti, mjeshtrat ia kishin qëndisur,
Edhe mbreti që kish’ sarajet, për këtë shtëpi kish’ lakmi,
“O hoxhë – i thoshte Nastradinit, – ma shit, të jap sa të duash flori”,
“Më vjen keq o mbreti im, por s’e kam bërë për ta shitur,
Këtë qëndisje kur sytë ma shohin, zemra s’ndjehet e mërzitur…”
…dhe një ditë Nastradini, vajti në det për të gjezdisur,
Mori barkën u fut në ujë, mirëpo dallgët qenë çakërdisur,
“O bobo – tha – e pat puna, do më fundosë në det furtuna,”
Ngriti duart me përgjërim, “Më shpëto,- tha – Zoti im!”
O Sundues i këtij deti dhe i Tokës me Shtatë Qiejt
Do ta shes shtëpinë dhe lirat do t’i jap për fukarenjtë
Sapo dallgët u qetësuan, Nastradini në pendesë ra
I qetësuar tha me vete: “Ç’jam dhe unë një budalla,
Deti i qetë a i trazuar, me këto lutje ç’lidhje ka?!”
Dhe sakaq dallgët e detit u trazuan me rrëmbim
“Ah, më fal – hoxha klithi – se gabova o Zoti im,
Më shpëto se të betohem, do ta mbaj atë premtim”,
Valët hoxhën në breg e nxorën dhe trishtimi mori fund
I tha vetes: “Çohu tani, nga premtimi mos u lëkund!”
Nxori lajmin: “Shes shtëpinë, me gjithë macen bukuroshe,
Kjo e mban pastër nga minjtë se ia njeh shtëpisë çdo qoshe.”
Lajmi mori dhenë kudo, mbreti hoxhën n’saraj e ftoi
“Fol o hoxhë sa e ke hakun se blerës tjetër nuk lejoj!.”
“Të më ndjesh o mbreti im, sa ke lira paç dhe ashk,
Shpia ka macen e saj, s’shiten ndarazi, veçse bashkë.”
“Mirë o hoxhë – i tha mbreti, – fol sa lira, sa florinjë?”
“Pesë mijë lira bën shtëpia, ndersa macja pesqind mijë.”
Sapo mbreti blerjen kreu, hoxha te fukarenjtë vajti,
Pesë mijë lira i shpërndau, pesqind tjera në xhep i mbajti
Tha: “O Zot faleminderit, unë premtimin në vend e çova,
Lirat e shpisë i dhurova, e të maces i fitova.”
Kur diçka bëhet pa zemër, nuk lulëzon Pema e Jetës
Bile as kur jep premtimin për shpëtimin e vetvetes. ~ Fatmir Muja