Kush përmbys sofrën e ashkut
Dhe i ndjell zemrës trishtime
E lë veten të pangopur
I lë zogjtë pa thërime
Ç’mund të pritet nga një zemër
Që lë sofrën të përmbysur
Edhe pse do të lind dielli
Do ta ketë ditën të ngrysur
Kush në vend të dashurisë
Diçka tjetër zgjedh në botë
Veç e ndërron formën e buzëve
Se për të qeshur nuk qesh dot
Kush pështyn në sofrën ku hëngri
Zemra e tij s’takon gëzimet
Kush përbuz në jetë kafshatat
Një ditë qan për thërimet
Kush kërkon ilaç jashtë ashkut
S’gjen shërimin, por veç dehjen
Kush s’tradhton zemrën e vet
S’e ngatërron mpirjen me prehjen
Kush kërkon veç dashurisë
Diçka tjetër për t’u lartësuar
Do të ndyhet për të mos u dëlirë
Do të mbetet i poshtëruar
Se s’ka gjë mbi dashurinë
Gjithçka tjetër është poshtë saj
Dashurinë nuk mund ta mbash
Dashuria do të të mbajë. ~ Fatmir Muja
Fragment nga “Prehje apo dehje?”
