Kur zemra ka dështuar të dojë, mendja do të gjykojë
Të metat e veta te secili do t’i vështrojë
Zemrat janë pasqyra ku veten e shohim
Ashtu siç vetë jemi, të tjerët i njohim
Kur tjetrin e fyejmë, e rëndojmë, e shajmë
Botës i dëshmojmë në zemra çfarë mbajmë
Miliarda gjallesa ka shpalosur Jeta
Mjalti dëshmon se ç’ka brenda bleta
Veç me ëmbëlsi gjithnjë mbush kosheret
Ëmbël për veten, ëmbël për të tjerët
Çdo bimë, çdo lule, çdo bar e çdo pemë
E bën barku i saj ilaç e melhem
Për hoje s’i duhen gërshërët, as penjtë
Ajo vetë shpalos Gjeometrinë e Shenjtë
Epo natyrisht, për gjithë këtë urtësi
I duhet një thumb, pse ç’kujtove ti?
Çdo gjallesë ka diçka për vetëruajtje
Jo që t’i shkaktojë tjetrës ndonjë vuajtje
Ç’Dashuri Hyjnore aman paske ndier
Duke qenë “i dashur” të lëndosh të tjerë
Dashurinë Hyjnore brenda kush e mban
Lëndohet e lutet, por tjetrin s’e shan. ~ Fatmir Muja
www.fatmirmuja.al 2018
